“Ik ben al meer dan 30 jaar betrokken bij de farmacologie. Na mijn postdoctoraal onderzoek aan de Rockefeller University, vervolgde ik mijn onderzoek aan de Kyushu University, waar in 1997 voor het eerst 'alkalisch geïoniseerd water' werd bestudeerd. Hoewel er een aanzienlijke hoeveelheid onjuiste informatie in de marketing zat, werd het vrij populair in Japan , bleef ik sceptisch. In 2005 deelde een collega echter enkele interessante gegevens van een patiënt met de ziekte van Parkinson die dit soort water had gedronken, wat mij ertoe bracht de effecten ervan te onderzoeken. We wisten dat er tijdens het proces H 2  gas werd geproduceerd, maar we dachten niet dat H 2 zou biologische effecten kunnen hebben, vooral gezien de extreem lage oplosbaarheid van waterstof in water (0,8 mM bij SATP). Echter, door verschillende variabelen van het water te testen (bijv. magnesium, pH, H 2 , enz.), was het duidelijk dat alleen H 2  de voordelen uitoefende die we zagen in ons model voor de ziekte van Parkinson. Dit werd geloofwaardiger toen we de publicatie Nature Medicine uit 2007 zagen, waarin de therapeutische effecten van H 2 werden aangetoond. Onze publicatie uit 2009 van een MPTP-geïnduceerd muismodel van de ziekte van Parkinson toonde ook gunstige effecten van H 2 . We ontdekten later dat de voordelen in dit model werden gemedieerd door H 2geïnduceerde maagsecretie van ghreline via een ß1-adrenerge receptorafhankelijke route. Hoewel het effect van waterstof bij de ziekte van Parkinson nu is bevestigd in een klinische proef bij mensen, is er meer onderzoek nodig om de moleculaire mechanismen te onthullen die verantwoordelijk zijn voor de therapeutische voordelen van H 2 . Vanwege het hoge veiligheidsprofiel van waterstof, de gemakkelijke toediening en de veelbelovende medische effecten, voel ik me als farmacoloog verplicht om mijn onderzoek naar H 2  als een nieuw medisch gas voort te zetten.”